Olimpijskie sporty zespołowe są często bardziej znane poza Igrzyskami Olimpijskimi. Zasady zakładają, że w każdej drużynie musi znajdować się przynajmniej trzech terminu olimpijskie sporty zespołowe, mamy na myśli sporty, w których przez całą grę uczestniczą drużyny złożone z co najmniej trzech graczy. Dowiedz się więcej na ich temat czytając dzisiejszy olimpijskie sporty zespołoweZanurzmy się w świat sportów zespołowych rozgrywanych podczas Igrzysk Olimpijskich. Niektóre z nich, takie jak piłka nożna czy koszykówka, są niezwykle popularne poza tymi rozgrywanymi co cztery lata podczas Igrzyska OlimpijskichKoszykówka to sport, w którym w szranki stają ze sobą dwie drużyny złożone z pięciu graczy, a ich zadanie to wrzucenie piłki do kosza przeciwnika – właśnie stąd bierze się nazwa tego dyscyplina olimpijska od 1936 r., chociaż sam sport powstał w Stanach Zjednoczonych w 1891 r. Pierwszy oficjalny mecz rozegrano podczas Igrzysk Olimpijskich w Amsterdamie w 1928 ręcznaPiłka ręczna to sport rozgrywany przez dwie drużyny, z których każda składa się z siedmiu graczy (sześciu rozgrywających i jednego bramkarza). Ich cel to wrzucenie piłki do bramki przeciwnika za pomocą ta była rozgrywana po raz pierwszy w 1936 r., zaś podczas Igrzysk Olimpijskich pojawiła się w 1972 r. i 1976 nożna podczas Igrzysk OlimpijskichPiłka nożna to najpopularniejszy sport na świecie. Jednak jej znaczenie na Igrzyskach Olimpijskich nie jest aż tak duże. W piłkę nożną grają 2 drużyny złożone z 11 graczy (1o rozgrywających i 1 bramkarza). Mecze odbywają się na 100-metrowym boisku w kształcie można dotykać nogami lub głową. Nie wolno dotykać jej dłońmi. Piłka nożna jest obecna na Igrzyskach Olimpijskich od pierwszych edycji zawodów. Piłka nożna damska pojawiła się po raz pierwszy podczas Igrzysk Olimpijskich w Atlancie w 1996 na trawieTo kolejny sport, który jest znany na całym świecie. Podczas meczu ścierają się ze sobą dwie drużyny, a w każdej z nich znajduje się 11 graczy (10 rozgrywających i 1 bramkarz). Gra polega na wrzuceniu piłki do bramki przeciwnika. W celu podawania piłki wykorzystuje się specjalne kije. Podczas gry zawodnicy noszą ochraniacze na synchroniczne: olimpijskie sporty zespołowePływanie synchroniczne, inaczej pływanie artystyczne, to dyscyplina łącząca taniec i gimnastykę z pływaniem. Pływacy muszą wykonywać złożone, rytmiczne ruchy zarówno pod powierzchnią wody, jak i nad pływanie synchroniczne można uprawiać w pojedynkę, w większości zawodów udział biorą drużyny złożone z ośmiu do dziesięciu zawodników. To sport olimpijski od 1984 to kolejny sport olimpijski, na który warto zwrócić uwagę. Jest rozgrywana przez dwie drużyny złożone z sześciu graczy. Mecze odbywają się na prostokątnym boisku, podzielonym na dwie połowy przez przebiegającą przez jego środek siatkę, o wysokości 2,43 metrów w przypadku mężczyzn i 2,24 metrów w przypadku polega na przebiciu piłki na drugą stronę boiska, używając maksymalnie trzech podań pośród członków tej samej siatkówka pojawiła się po raz pierwszy podczas Igrzysk Olimpijskich w Paryżu w 1924 r., to musiała czekać aż 40 lat, aby stać się oficjalnym sportem olimpijskim. Nastąpiło to dopiero podczas Igrzysk Olimpijskich w Tokio w 1964 poloOstatni sport, na który pragniemy zwrócić uwagę, to water polo. Jak sama nazwa wskazuje, sport ten jest rozgrywany w basenie przez dwie drużyny złożone z siedmiu graczy (sześciu rozgrywających i jednego bramkarza). Gracze podają sobie piłkę używając rąk. Cel tego sportu to wrzucenie piłki do bramki nie mogą stawać na podłożu basenu. Przez cały czas trwania meczu muszą unosić się na wodzie. Każda gra składa się z czterech części, po siedem minut zakończenie, należy pamiętać, że podczas Igrzysk Olimpijskich rozgrywa się również inne sporty drużynowe. Zaliczamy do nich choćby pływanie 4 x 100, bieganie i może Cię zainteresować ...
Stroje do siatkówki. Strój siatkarski nie powinien przeszkadzać podczas gry. Dlatego też opracowaliśmy specjalne kroje odzieży, dzięki którym zawodnicy będą czuli się komfortowo podczas rozgrywki, a ich ruchy nie będą ograniczane. W połączeniu z oddychającymi i odprowadzającymi wilgoć materiałami dajemy graczom pełną
Polska wciąż pozostaje liderem rankingu FIVB, ale turniej w Bolonii pokazał, że najlepiej grają obecnie inne zespoły 26 sierpnia Polacy rozegrają pierwszy mecz w mistrzostwach świata. Finały Ligi Narodów pokazały, co trzeba poprawić przed mundialem. A jak się okazuje, trochę tego jest Wciąż trwa walka o powrót do kadry jednego z najlepszych siatkarzy globu Wilfredo Leona. Nie wiadomo, czy przyjmujący Perugii wystąpi w mistrzostwach świata Więcej takich historii znajdziesz na stronie głównej Dwanaście wygranych spotkań, trzy porażki i brązowy medal, wywalczony po bardzo dobrym niedzielnym meczu o trzecie miejsce z Włochami. Tak wygląda bilans reprezentacji Polski w tegorocznej Lidze Narodów, po której Biało-Czerwoni zajmują pierwsze miejsce w światowym rankingu tuż przed mistrzami olimpijskimi i triumfatorami VNL Francuzami oraz niedawnym "etatowym" liderem Brazylią. Tyle suche fakty. A jakie wnioski wypływają dla reprezentacji Polski po sześciu tygodniach rywalizacji w Lidze Narodów? Czy powinniśmy bić na alarm po przykrej porażce z reprezentacją USA w półfinale w Bolonii, czy raczej odtrąbić sukces? 1. Ten zespół wciąż jest w budowie W porównaniu z igrzyskami olimpijskimi w Tokio w wyjściowym składzie reprezentacji Polski pojawiło się aż czterech nowych siatkarzy. Kariery zakończyli charyzmatyczny lider zespołu Michał Kubiak i najbardziej utytułowany gracz kadry środkowy Piotr Nowakowski. Z rozgrywającego Fabiana Drzyzgi zrezygnował nowy selekcjoner Nikola Grbić, a Wilfredo Leona, uważanego za najlepszego siatkarza świata, z gry wyeliminowała kontuzja. W Bolonii mecze rozpoczynała drużyna pozbawiona czterech dotychczasowych filarów pod wodzą trenera, który zaledwie kilka miesięcy temu objął stery reprezentacji Polski. Musimy o tym pamiętać, oceniając grę Polaków. Marcin Janusz do tej pory w kadrze odgrywał pojedyncze epizody, w tym roku stał się głównym reżyserem. Kamil Semeniuk, który w poprzednim sezonie przebojem wdarł się do zespołu narodowego, miał dotąd w kadrze status rezerwowego, podobnie jak jego klubowy kolega Aleksander Śliwka i środkowy Jakub Kochanowski. Wszyscy już występowali z orzełkiem na piersi, grali nawet w igrzyskach w Tokio, ale nie byli obsadzani w rolach głównych. Teraz są filarami kadry. Zobacz także: Francuzi ze złotem Ligi Narodów! W widowiskowym finale pokonali USA To jest inny, mniej doświadczony zespół niż ten pod wodzą Vitala Heynena. Zespół, który potrzebuje stabilizacji i zgrania zwłaszcza z nowym reżyserem. Liga Narodów pokazała, że drużyna wciąż jest w budowie i nie wszystkie trybiki funkcjonują tak, jak powinny. Czas działa jednak na korzyść kapitana Grbicia i jego załogi. 2. Polska (na razie) nie jest najlepsza Choć ranking FIVB pokazuje co innego, musimy powiedzieć sobie jasno, że w tej chwili dwie reprezentacje są kilka długości przed Polakami. Pokazał to stojący na znakomitym poziomie finał w Bolonii, w którym Francja pokonała 3:2 reprezentację Stanów Zjednoczonych. Pokazało to również półfinałowe stracie, w którym Polacy szybko zostali złamani przez Amerykanów i twardy pięciosetowy bój z Iranem w ćwierćfinale. Francuzi, którzy zamknęli Biało-Czerwonym drogę do medalu olimpijskiego w Tokio, grają dzisiaj siatkówkę nieosiągalną dla innych, opartą na znakomitej technice i geniuszu lidera Earvina N’Gapetha, wspieranego – tak jak w finale – świetną grą rozgrywającego Antoine Brizarda. Na wyższym poziomie są obecnie także Amerykanie, którzy – jak na ironię – rosną w siłę w naszej PlusLidze, gdzie chętnie podpisują kontrakty (podobnie zresztą jak Francuzi). Przed mundialem drużyna Johna Sperawa powinna jeszcze zostać wzmocniona przez świetnego Matthewa Andersona i wówczas stanie się jeszcze groźniejsza. 3. Wpadają w czarne dziury To, co niepokoi najbardziej, to przestoje, które przytrafiają się Polakom. W Gdańsku w tie-breaku meczu z Iranem Biało-Czerwoni tracili seryjnie punkty i przegrywali 2:8, by ostatecznie uzbierać w tej odsłonie zaledwie siedem oczek. W półfinale w Bolonii po dwóch wyrównanych setach w trzecim Polacy stanęli, oddając rywalowi inicjatywę i przegrywając do 13. Mistrzom świata takie doły nie powinny się przytrafiać. Do tego dochodzą błędy i niepokojąco słaba gra w przyjęciu zagrywki i obronie. A przecież mamy znakomitą linię przyjęcia złożoną z obecnych i byłych graczy ZAKS-y Kędzierzyn-Koźle, którzy tworzyli monolit, wygrywając Ligę Mistrzów. – Mamy jeszcze sporo do poprawy, także w sferze mentalnej. Jest nad czym pracować – mówi trener Nikola Grbić. Trudno nie przyznać mu racji. 4. Kadra na mundial już (chyba) jest Wygląda na to, że drużyna, którą Grbić zabrał na finały do Bolonii, w takim samym zestawieniu powalczy za miesiąc w naszym kraju o obronę mistrzostwa świata. Oczywiście niewykluczone są jedna, dwie korekty wśród rezerwowych, ale filary zespołu pozostaną te same. Choć w szerokim, 22-osobowym składzie na mistrzostwa świata znalazł się Wilfredo Leon, trudno przypuszczać, żeby lider Perugii zdążył odzyskać zdrowie i formę. Przyjmujący przechodzi rehabilitację po zabiegu i powoli musimy się chyba przyzwyczajać do myśli, że wybitnego siatkarza w polskich halach w tym roku nie zobaczymy. Zobacz również: Przyznał sobie Oscara i poszedł do byłego selekcjonera. "Byłem ciekaw, czemu mnie krytykuje" 5. Grbić ma żelazny skład i nie lubi zmian Turniej w Bolonii pokazał, że Serb już wybrał siedmiu wspaniałych, którzy mają być trzonem jego drużyny. Wszystkie mecze w turnieju finałowym nasz zespół rozpoczynał z Marcinem Januszem na rozegraniu, Bartoszem Kurkiem w ataku, Kamilem Semeniukiem i Aleksandrem Śliwką na przyjęciu, Mateuszem Bieńkiem i Jakubem Kochanowskim na środku i Pawłem Zatorskim na libero. Tak wygląda żelazny skład Nikoli Grbica, którego Serb się konsekwentnie trzyma. Nie dokonał korekt w wyjściowym zestawieniu, choć w Gdańsku w ostatnim turnieju rundy interkontynentalnej fantastycznie zagrał Tomasz Fornal, a Karol Kłos był w Lidze Narodów najlepiej blokującym polskim zawodnikiem. Grbić nie dokonał zmiany na pozycji libero, choć Paweł Zatorski nie miał najlepszego turnieju i nie błyszczał tak jak przez wiele lat wcześniej w kadrze. U Grbicia wszystko jest poukładane, a zawodnicy mają przypisane konkretne zadania – Karol Butryn wchodzi tylko na zagrywkę, a Łukasz Kaczmarek i Grzegorz Łomacz na podwójne zmiany. Trudno się spodziewać, żeby Serb nagle dokonał rewolucji w swojej koncepcji. Raczej będzie ją ogrywał i doskonalił, o ile szyków nie pokrzyżują mu – odpukać – kontuzje czy wypadki losowe. 6. Lepiej przegrać teraz niż w mundialu Historia Ligi Narodów (wcześniej Ligi Światowej) pokazuje, że wygrywanie w tych prestiżowych rozgrywkach nie zawsze idzie w parze z triumfami w najważniejszej imprezie sezonu. W 2012 r. Polacy w wielkim stylu zdobyli złoto Ligi Światowej, by ponieść sromotną klęskę w igrzyskach olimpijskich w Londynie. Dla odmiany, gdy zostawali mistrzami świata, wcale nie odnosili wcześniej sukcesów w "światówce". W 2014 r. nie awansowali nawet do turnieju finałowego, a cztery lata później zajęli w nim piąte miejsce. Może zatem brązowy medal – pierwszy pod wodzą Grbicia – który należy uznać za sukces, będzie dobrą trampoliną do triumfu w mistrzostwach świata? – Ten brązowy medal da mojej drużynie wiarę w to, że jesteśmy na właściwym kursie. Teraz potrzebujemy tylko ciężkiej pracy na treningach i doskonalenia – mówi kapitan biało-czerwonego samolotu Nikola Grbić, który z turbulencjami i nie bez kłopotów przeprowadził zespół przez pierwszy etap podróży. Teraz obrał kurs na Katowice, gdzie odbędą się pierwsze mecze Polaków w mistrzostwach świata. Choć obaw nie brakuje, możemy czekać na mundial z umiarkowanym spokojem. Wciąż możemy wierzyć, że czekają nas wysokie loty. *** – Najpierw piłkarz, później celebryta – mówi o sobie. Nie chodzi "po ściankach", nie szuka uwagi mediów. To media interesują się nim, choć niekoniecznie w sportowym kontekście. O piłkarską karierę pyta go Łukasz Kadziewicz, a Jarosław Bieniuk odpowiada, co dał mu sport, co zabrał i czy zawodowo czuje się spełniony. – W piłce nożnej sufit jest tak wysoko, że trudno powiedzieć: "jestem spełniony" – przyznaje. Nie ukrywa, że na jego karierę ogromny wpływ miało życie prywatne. Pozytywny? Negatywny? O tym mówi "W cieniu sportu". Zdradza też, czego zabrakło jego pokoleniu, by w piłce nożnej sięgać po więcej i jaki związek może mieć z tym... Unia Europejska.
Siatkarskie Plusy – polski plebiscyt, w którym kibice siatkówki za pomocą głosów oddanych przez Internet i wiadomości SMS wyłaniają największe polskie gwiazdy tej dyscypliny sportu. Po raz pierwszy odbył się w 2008 roku. Organizatorem wydarzenia jest Polski Związek Piłki Siatkowej, a Generalnym Sponsorem operator sieci Plus .
jest idealnym miejscem dla wszystkich uprawiających siatkówkę. To nie tylko aktualna baza klubów, boisk i wydarzeń sportowych z całej Polski ale również społeczność, którą możesz tworzyć razem z nami. Zapraszamy wszystkich chętnych do rejestracji - pozwól się odnaleźć innym graczom, a także sam dodawaj kluby, boiska, organizuj spotkania lub zawody. Oprócz tego u nas poznasz zasady gry, a także dowiesz się więcej o ustawieniu zawodników i historii tej dyscypliny. Czym jest siatkówka rozwiń Czym jest siatkówka zwiń Siatkówka jest jednym z najpopularniejszych sportów drużynowych. Mecze rozgrywane są przez dwa zespoły, w skład każdego wchodzą: rozgrywający, libero, atakujący, dwóch środkowych i dwóch przyjmujących. W czasie meczu na boisku znajduje się dwunastu zawodników. Libero wymienia się zazwyczaj ze środkowym tak aby na parkiecie przebywało 6 zawodników z jednej drużyny. Historia siatkówki rozwiń Historia siatkówki zwiń Gra jest stosunkowo młoda, powstała w latach dziewięćdziesiątych XIX wieku, a stworzył ją Amerykanin William G. Morgan. Był on nauczycielem wychowania fizycznego w Young Men`s Chrystian Associaton w Holyoke. Pierwszy mecz został rozegrany w tej szkole 9 lutego 1895 r. Pierwotną nazwą siatkówki było „Mintonette”. Międzynarodowa Federacja Piłki Siatkowej została powołana dopiero w kwietniu 1947 r. w Paryżu. Inicjatywa stworzenia federacji wyszła od kilku narodów: Belgii, Brazylii, Czechosłowacji, Egiptu, Holandii, Jugosławii, Polski, Portugalii, Rumunii, Urugwaju, Stanów Zjednoczonych, Węgier i Włochów. Świadczy to o popularności siatkówki na świecie jeszcze przed powołaniem federacji. Pierwsze mistrzostwa świata mężczyzn odbyły się w 1949 roku, natomiast kobiet w roku 1952. Mistrzostwa Europy po raz pierwszy były rozegrane w 1948 roku, najpierw wyłącznie dla drużyn męskich, rok później odbyły się Mistrzostwa Europy drużyn żeńskich. Po raz pierwszy olimpiada z udziałem siatkarzy miała miejsce w 1964 roku w W POLSCE Historia siatkówki w Polsce rozpoczęła się meczem pokazowym w Warszawie w 1919 r. Już rok później zorganizowano turniej drużyn szkolnych w Łodzi. Pierwsze mistrzostwa naszego kraju rozegrane zostały w Warszawie w 1929 r. Polski Związek Piłki Siatkowej, po wielu przejściach (np. podlegania pod inne związki) w końcu zaistniał jako samodzielna jednostka 30 czerwca 1957 r. Został powołany podczas Krajowej Konferencji Sprawozdawczo-Wyborczej Piłki Siatkowej. Zasady gry w siatkówkę rozwiń Zasady gry w siatkówkę zwiń ZASADY GRY Ostatnia nowelizacja zasad gry przez FIVB (Międzynarodowa Federacja Piłki Siatkowej) odbyła się w 2008 r. Znaczące zmiany zaszły w roku 1998, gdy stworzono funkcję zawodnika libero, a także urozmaicono grę poprzez wprowadzenie zasady przyznawania punktu nie tylko po własnym serwie. Każda z drużyn ma za zadanie przebić piłkę na drugą stronę siatki w taki sposób, aby drużyna przeciwna jej nie odebrała, przy czym należy uważać, by nie popełnić błędu skutkującego utratą punktu (np. dotknięcie siatki przez któregoś z zawodników). Po zagrywce drużyna przeciwna stara się odebrać piłkę, a następnie ma prawo do wykonania jeszcze dwóch odbić między sobą (tzw. wystawka i atak). Jeżeli drużyna odbije piłkę więcej niż trzy razy wśród swoich zawodników, punkt zyskuje drużyna przeciwna. Punkty zdobywa się także, gdy piłka dotknie boiska przeciwnika lub gdy po przejściu nad siatką opuści boisko na aut, dotknięta wcześniej przez zawodnika drużyny przeciwnej. O wygranej drużyny przesądza wygranie trzech setów. Set rozgrywany jest do dwudziestu pięciu punktów, lecz gdy wynik wynosi 24:25 gra toczy się dalej, do momentu zdobycia dwupunktowej przewagi. Jeżeli mecz nie jest rozstrzygnięty w przeciągu pierwszych czterech setów następuje tie-break, czyli set rozgrywany do 15 punktów. Zawodnicy mogą zmieniać się z rezerwowymi w czasie meczu nawet kilkukrotnie (liczba zmian jest konkretnie ustalona), ale wszystko musi przebiegać według ściśle określonych zasad. Piłka może być przez zawodników odbita, nie można jej łapać i rzucać. Odbicia można dokonać każdą częścią ciała. Jeden zawodnik nie może odbić piłki dwa razy pod rząd. Piłka przebita na stronę przeciwnika musi zmieścić się w polu ograniczonym od dołu siatką, a po bokach antenami. Górną granicą jest sufit. Zagrywkę na rozpoczęcie seta zawodnik wykonuje spoza linii boiska, a piłka musi przemieścić się nad siatką na stronę przeciwnika, bez odbicia jej przez innych zawodników z drużyny BOISKA Boisko do siatkówki ma długość 18 metrów i szerokość 9 metrów, po bokach znajduje się strefa wolna (minimum 3-metrowa, choć na zawodach wysokiej rangi powinna ona osiągać nawet 8 metrów). Oś linii środkowej dzieli boisko na połowy o powierzchni 9x9 m. Linia środkowa, boczne i linia ataku ograniczają pole ataku. Pole zagrywki mierzy 9 m szerokości i głębokość równą strefie wolnej. Siatka między dwiema połowami boiska powinna być umieszczona na wysokości 2,43 m dla mężczyzn i 2,24 m dla kobiet. Na dwóch jej końcach muszą znajdować się antenki o długości 80 cm. Jeżeli piłka dotknie antenki, to uważa się, że wyszła ona na Piłka do siatkówki ma obwód 65-67 cm i wagę 260-280 g. Wykonana jest z miękkiej skóry naturalnej lub sztucznej. Może być kolorowa lub jednobarwna. Na oficjalnych zawodach przygotowuje się trzy piłki do gry. Wszystkie muszą charakteryzować się takimi samymi parametrami obwodu, ciężaru, ciśnienia, koloru i typu. Ustawienie zawodników rozwiń Ustawienie zawodników zwiń W skład drużyny maksymalnie może wchodzić 12 zawodników, lecz na boisku w jednym czasie może znajdować się ich sześciu. Do drużyny poza tym wlicza się trenera, asystenta trenera, lekarza i masażystę. Pozycje podstawowe w siatkówce to: przyjmujący, atakujący, środkowy, rozgrywający i libero. Ten ostatni jest wyłącznie obrońcą i nie ma prawa brać udziału w ataku, ani bloku. Jego zadaniem, w uproszczeniu, jest przyjmowanie trudnych piłek. Zawodnik nie ma prawa zaatakować piłką wystawioną przez libero sposobem górnym. Nieograniczona jest liczba zmian libero z innym zawodnikiem, lecz może mieć ona miejsce jedynie, gdy zawodnik powróci na swoją pozycję. Pomiędzy zmianami z udziałem libero musi zostać rozegrana akcja. Przed rozpoczęciem seta trener jest zobowiązany przekazać kartkę sędziom z rozpisanym ustawieniem początkowym. Umożliwia to śledzenie prawidłowości przejść (rotacji). Zawodnicy dokonują zmiany pozycji przy każdej zagrywce swojej drużyny. Rotacja odbywa się zawsze w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara. W momencie zagrywki, aż do przejścia piłki na stronę przeciwnika, zawodnicy muszą zajmować swoje pozycje, w przeciwnym wypadku uznawany jest błąd i strata punktu. Po przejściu piłki nad siatką mają prawo zająć dowolną pozycję na swojej połowie boiska.
Drużyna siatkówki. Gra w siatkówkę jest grą zespołową, w której liczy się każdy z zawodników. Każdy jest równie ważny i odgrywa ogromną rolę w całym zespole. Drużyna nie może się obejść bez rozgrywającego, bez atakującego, ale i bez przyjmującego. Nie może też zabraknąć Libero i środkowego.
W czasie zwykłej, “podwórkowej” gry w siatkówkę, każdy stara się robić wszystko – atakować, rozgrywać, blokować. Profesjonalni siatkarze również muszą być wszechstronni, ale ważna jest też specjalizacja na konkretnej pozycji. Każdemu przydadzą się ćwiczenia na wyskok, siatkówka wymaga jednak również odpowiedniej wytrzymałości i techniki, bo piłki do siatkówki lubią płatać figle. Przedstawiamy krótką charakterystykę najważniejszych siatkarskich siatkarskie pozycjeW czasie akcji w jednej drużynie na boisku znajduje się sześciu zawodników. Wymiary boiska do siatkówki – 18 na 9 metrów – sprawiają, że na parkiecie nie ma tłoku. Miejsce pod siatką, w którym zawodnicy zaczynają akcję, wynika z ustawienia początkowego wyznaczonego przez trenera. Potem siatkarze zmieniają miejsce na boisku zgodnie z ruchem wskazówek zegara i po kolei serwują. W czasie akcji przemieszczają się jednak i zajmują miejsce zgodne z ich pozycją – na boisku wyróżniamy pięć zawodnik, na którym zwykle spoczywa ciężar kończenia akcji, przeważnie to właśnie do niego najczęściej wystawia piłki rozgrywający. Jest zwany również skrzydłowym lub prawoskrzydłowym, gdyż najczęściej porusza się po prawej stronie boiska. Zazwyczaj nie uczestniczy w przyjęciu siatkarscy atakujący: Mariusz Wlazły, Bartosz Kurek, Maksim w każdym zespole, bierze udział niemal we wszystkich akcjach. Zazwyczaj jest odpowiedzialny za drugie odbicie piłki, to on wystawia piłki do zbicia atakującym, przyjmującym lub środkowym. Jego zadaniem jest też zmylenie bloku przeciwnika, to od niego zależy przebieg siatkarscy rozgrywający: Paweł Zagumny, Fabian Drzyzga, Bruno boisku jest ich najczęściej po dwóch w każdej drużynie. Ze względu na miejsce, z którego atakują, są często zwani lewoskrzydłowymi. Ich zadaniem jest łączenie gry w ofensywie z odbiorem zagrywki, za co odpowiadają wraz z libero. Gra na tej pozycji wymaga dużej siatkarscy przyjmujący: Michał Kubiak, Wilfredo Leon, Earvin N’ blokuOperuje przede wszystkim na środku siatki. Jego głównym zadaniem jest blokowanie ataków przeciwnika, wspomaga jednak drużynę również w atakach, zwanych “krótką”. W przyjęciu zagrywki uczestniczy tylko w wyjątkowych sytuacjach, gdy piłka spada blisko siatki. Rzadko gra w obronie, kiedy znajduje się w drugiej linii najczęściej jest zmieniany przez libero. Zawodnicy występujący na tej pozycji są zwykle najwyżsi w siatkarscy środkowi bloku: Piotr Nowakowski, Lucas Saatkamp, Dmitrij siatkarz, który niemal nie zdobywa punktów – nie może bowiem atakować ani blokować. Jego zadanie to gra w obronie oraz przyjęcie zagrywki. Występuje jedynie w drugiej linii, najczęściej zastępując tam środkowego bloku. Jako jedyny zawodnik na parkiecie nie wykonuje też zagrywek. Występuje w koszulce innego koloru niż reszta siatkarzy z jego drużyny. Libero to przeważnie najniższy zawodnik w siatkarscy libero: Paweł Zatorski, Jenia Grebennikov, Erik Shoji.
Drużyna w całych rozgrywkach nie przegrała żadnego meczu tracąc tylko 5 setów. Tak więc po sześciu sezonach osiągnięto upragniony cel – awans do II ligi. Istotną zmianą była też baza treningowa. Drużyna od początku okresu przygotowawczego przeniosła się do hali sportowej przy ul.
Najbardziej rozpoznawalnym zawodnikiem z tego grona jest ten ostatni. 34-latek ostatni sezon spędził w I-ligowym Księżaku Łowicz, a wcześniej reprezentował barwy Sokoła Łańcut czy Śląska Wrocław. W sezonie 2016/2017 zdobywał punkty dla Startu Lublin. W nadchodzących rozgrywkach Jankowski będzie przywdziewał koszulkę Miasta Szkła Krosno. Na razie jednak koncentruje się na koszykówce 3x3, gdzie stanowi podporę Camaro. Zamościanie rywalizację w Kielcach rozpoczęli od zmagań grupowych, w których jednak przeciwnicy byli dla nich tylko tłem. Camaro najpierw rozbiło 22:6 Stay Fosty, a później 21:5 Good Fellas. Lekkie emocje pojawiły sie dopiero przy okazji starcia ćwierćfinałowego z Armangjedon. W drużynie z Podkarpacia występuje Jakub Błachowicz-Kiełb, który poprzedni sezon spędził w III-ligowej Resovii. Camaro wygrało 22:15 i zameldowało się w półfinale. W nim zamościanie zmierzyli się z zespołem E3, który składa się głównie z graczy pochodzących z Ukrainy. Mecz był bardzo zacięty i zakończył się triumfem Camaro 21:17. W drugim półfinale Zajezdnicy rozbili 21:12 Warsaw U50. Finał był pojedynkiem na bardzo wysokim poziomie. Zajezdnicy to zespół zaprawiony w bojach w koszykówce 3x3. W jego składzie są zawodnicy, którzy w halowej odmianie basketu grają nawet na poziomie II ligi, tak jak chociażby Michał Szwedo. Decydujące spotkanie było bardzo zacięte i zakończyło się triumfem Camaro, które wygrało 22:18. Impreza w Kielcach była dla zamościan jednym z elementów przygotowań do zaplanowanych na sierpień mistrzostw Polski w Katowicach. Przepustkę do tej imprezy wywalczył też inny zespół z województwa lubelskiego, 3x3 Biłgoraj.
· według rankingu – w tym przypadku dzieli się listę startową na pół . oraz kojarzy 1 z górnej połowy z 1 z dolnej połowy, 2 z 2, 3 z 3 itd. (np. 1-17, 2-18); W przypadku nieparzystej liczby uczestników jedna drużyna ma wolny los. e. rozgrywanie kolejnych rund według rozstawień wynikających z:
drużyna siatkówki składa się z sześciu zawodników
