🌥️ Oto Ja Służebnica Pańska Modlitwa

A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego». Na to rzekła Maryja: «Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa! Wtedy odszedł od Niej anioł». Oto słowo Pańskie.

Oto znana modlitwa „Anioł Pański” Anioł Pański zwiastował Pannie Maryi i poczęła z Ducha Świętego Zdrowaś Maryjo… Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa Twego Zdrowaś Maryjo… A Słowo ciałem się stało i zamieszkało między nami Zdrowaś Maryjo… Módl się za nami Święta Boża Rodzicielko Abyśmy się stali godnymi obietnic chrystusowych Módlmy się Boże, przez zwiastowanie anielskie poznaliśmy wcielenie Chrystusa, Twojego Syna, prosimy Cię, wlej w nasze serca swoją łaskę, abyśmy przez Jego mękę i krzyż zostali doprowadzeni do chwały zmartwychwstania. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen. Poznaj, ile głębi kryją w sobie słowa: A Słowo ciałem się stało i zamieszkało między nami

A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, którą miano za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego”. Na to rzekła Maryja: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego”. Wtedy odszedł od Niej anioł. Komentarz do Ewangelii na 22

^{Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według słowa Twego! 8 GRUDNIA 2017 Piątek Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny Dzisiejsze czytania: Rdz 3, Ps 98,1-4; Ef 1, Łk 1,28; Łk 1,26-38 (Łk 1,26-38) - kliknij aby przeczytać. Wszyscy go dobrze znamy, ale dla zasady przytaczam ten fragment z Ewangelii św. przychodzi do Maryi i oznajmia Jej, że została wybrana przez Boga na matkę Jej decyzji zależy tak naprawdę cały Plan...Młoda dziewczyna z Nazaretu może się przecież nie zgodzić...Jak każdy człowiek ma wolną wolę...i zawsze może powiedzieć Bogu "Nie".Ale Maryja jest od młodości pokorną służebnicą...według apokryfów od dziecka służyła w świątyni, pomagając swojemu wujowi - kapłanowi Zachariaszowi...(ojcu Jana Chrzciciela)To wzrastanie blisko Boga...było z pewnością pomocne w podjęciu decyzji, która wywróci Jej życie do góry nogami...Nam wszystkim tak lekko, łatwo i przyjemnie czyta się ten fragment: Ona zmieszała się...spytała jak to się stanie, skoro nie znam męża? Anioł wszystko tłumaczy...i Maryja się godzi...Po prostu sielanka...Ale tak nie jest...Ona w 100% zdawała sobie sprawę jaką rewolucją jest pójście drogą powołaniai zostanie Matką Zbawiciela...Maryja przyjmując Bożą Wolę...Jako pokorna służebnica, ma bezgraniczne zaufanie do Boga...Wciela w życie słowa z Psalmu 37 "Powierz Panu swą drogę, zaufaj Mu, On sam będzie działał."I Pan działa...Ochrania Ją i Boże Dziecię od samego poczęcia...A potem? Potem Maryja wielokrotnie powtarza: Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według słowa Twego! Gdy słyszy proroctwo Symeona: Twoją duszę miecz przeniknie...Gdy dwunastoletni Jezus odnaleziony w świątyni mówi: Powinienem być w Domu Ojca...Potem, gdy rodzina zarzuca Jezusowi, że jest obłąkany...w końcu gdy towarzyszy swojemu Synowi na drodze krzyżowej...a potem gdy czuwa pod krzyżem...Zawsze wierna...Pokorna służebnica Pańska...ale Jej misja się nie kończy...Wraz z rodzącym się Kościołem "trwa na modlitwie"...i zostaje napełniona Duchem Świętym w dniu pięćdziesiątnicy...Kiedy umiera, zostaje zabrana z duszą i ciałem do Nieba...Gdzie zasiada na tronie jako Królowa Nieba i Ziemi...św. Alfons pisze: Jezus nie chciał, by ciało Maryi uległo po śmierci rozkładowi, gdyż to byłoby ujmą dla Niego, gdyby zamieniać się miało w zgniliznę dziewicze ciało Tej, z której On sam wziął Ciało...i te słowa niech będą podsumowaniem dzisiejszego rozmyślania.}

'Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa Twego!' Anioł przychodzi do Maryi. Jest on dla niej widzialny. Aniołowie nie mają ciała, ale czasem mogą przybierać wygląd widzialny, abyśmy my ludzie mogli się z nimi spotkać. W czasie tego spotkania z Aniołem, Maryja daje wiarę jego słowom.

«Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa» Uroczystość Zwiastowania Pańskiego Księga Izajasza 7, Pan przemówił do Achaza tymi słowami: «Proś dla siebie o znak od Pana, Boga twego, czy to głęboko w Szeolu, czy to wysoko w górze». Lecz Achaz odpowiedział: «Nie będę prosił, i nie będę wystawiał Pana na próbę». Wtedy rzekł Izajasz: «Słuchajcie więc, domu Dawidowy: Czyż mało wam naprzykrzać się ludziom, iż naprzykrzacie się także mojemu Bogu? Dlatego Pan sam da wam znak: Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel, albowiem Bóg z nami». Księga Psalmów 40(39), Nie chciałeś ofiary krwawej ani z płodów ziemi, lecz otwarłeś mi uszy, nie żądałeś całopalenia i ofiary za grzechy. Wtedy powiedziałem: „Oto przychodzę. W zwoju księgi jest o mnie napisane: Radością jest dla mnie pełnić Twoją wolę, mój Boże, a Twoje prawo mieszka w moim sercu”. Głosiłem Twą sprawiedliwość w wielkim zgromadzeniu i nie powściągałem warg moich, o czym Ty wiesz, Panie. Sprawiedliwości Twojej nie kryłem w głębi serca, głosiłem Twoją wierność i pomoc. Nie taiłem Twoej łaski ani Twej wierności przed wielkim zgromadzeniem. List do Hebrajczyków 10,4-10. Bracia: Niemożliwe jest to, aby krew cielców i kozłów usuwała grzechy. Przeto Chrystus, przychodząc na świat, mówi: „Ofiary ani daru nie chciałeś, aleś Mi utworzył ciało; całopalenia i ofiary za grzech nie podobały się Tobie. Wtedy rzekłem: ‚Oto idę. W zwoju księgi napisano o Mnie, abym spełniał wolę Twoją, Boże'”. Wyżej powiedział: „Ofiar, darów, całopaleń i ofiar za grzech nie chciałeś i nie podobały się Tobie”, choć składa się je na podstawie Prawa. Następnie powiedział: „Oto idę, abym spełniał wolę Twoją”. Usuwa jedną ofiarę, aby ustanowić inną. Na mocy tej woli uświęceni jesteśmy przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze. Ewangelia wg św. Łukasza 1,26-38. Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. Anioł wszedł do Niej i rzekł: «Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami». Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: «Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca». Na to Maryja rzekła do anioła: «Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?» Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego». Na to rzekła Maryja: «Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa». Wtedy odszedł od Niej anioł. Komentarz do Ewangelii Św. Jan z Damaszku (Jan Damasceński) (ok. 675 – 749), mnich, teolog, doktor Kościoła Homilia o Narodzeniu Dziewicy, § 9; SC 80 „Bądź pozdrowiona, Pełna łaski” Ta kobieta będzie Matką Bożą, bramą światłości, źródłem życia. Ona zniszczy doszczętnie oskarżenia, które obciążały Ewę. „Możni narodów szukają względów” tej kobiety, królowie narodów oddadzą jej pokłon, ofiarując jej prezenty…, ale chwała Matki Bożej jest wewnętrzna: to owoc jej łona. Kobieto tak godna miłości, potrójnie szczęśliwa, „błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona”. Córko króla Dawida i Marko Boga, Króla wszechświata, jesteś arcydziełem, który raduje Stwórcę… i będziesz szczytem natury. Bo twoje życie nie będzie dla ciebie, nie dla siebie się narodziłaś, ale twoje życie będzie dla Boga. Przyszłaś na świat dla Niego, przysłużysz się zbawieniu wszystkich ludzi, wypełniając Boży zamiar, ustalony od zawsze: wcielenie Jego Słowa i nasze ubóstwienie. Twoim pragnieniem jest karmienie się słowami Bożymi, umacnianie się ich sokiem „jak oliwka, co kwitnie w domu Bożym, „jak drzewo zasadzone nad płynącą wodą”, jesteś „drzewem życia”, które „wydaje swój owoc każdego miesiąca”… Ten, który jest nieskończony, bez granic, przybył zamieszkać w twoim łonie; Bóg, dziecię Jezus, karmił się twoim mlekiem. Ty jesteś bramą Bożą, zawsze dziewiczą, twoje dłonie trzymają twego Boga, twoje kolana są tronem ponad cherubami… Jesteś oblubieńczą komnatą Ducha, „miastem Boga żywego, które rozweselają odnogi rzeki”, to znaczy, strumieniem darów Ducha. Jesteś „cała piękna”, umiłowana przez Boga. (Odniesienia biblijne: Ps 45,13; 72,11; Mt 2,11; Łk 1,42; Iz 62,5; Ps 52,10; 1,2; por Rdz 2,9, Ap 22,2; por Ez 44,2; Ps 80,2; por Pnp 1,4; Ps 46,5; Pnp 4,7) Zwiastowanie Pańskie Dzisiejsza uroczystość przypomina nam o tym wielkim zdarzeniu, od którego rozpoczęła się nowa era w dziejach ludzkości. Archanioł Gabriel przyszedł do Maryi, niewiasty z Nazaretu, by zwiastować Jej, że to na Niej spełnią się obietnice proroków, a Jej Syn, którego pocznie w cudowny i dziewiczy sposób za sprawą Ducha Świętego, będzie Synem samego Boga. Fakt, że uroczystość ta przypada często w trakcie Wielkiego Postu uzmysławia nam, że tajemnica Wcielenia jest nierozerwalnie związana z tajemnicą śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Początki tej uroczystości są nadal przedmiotem dociekań. Najprawdopodobniej nie została ona wprowadzona jakimś formalnym dekretem władzy kościelnej, ale wyrosła z refleksji nad wydarzeniem tak szczegółowo przedstawionym na kartach Ewangelii. Uroczystość Zwiastowania zaczął najpierw wprowadzać Kościół Wschodni już od wieku V. Na Zachodzie przyjęło się to święto od czasów papieża św. Grzegorza Wielkiego (+ 604). Najstarszym świadectwem tego święta na Wschodzie jest homilia Abrahama z Efezu, wygłoszona najprawdopodobniej w Konstantynopolu między 530 a 550 r. Święto w Konstantynopolu potwierdzone jest w VI w., w Antiochii pod koniec VI w., w Jerozolimie w I połowie VII w. Na Zachodzie natomiast potwierdzenie znajdujemy w VII w. (Rzym i Hiszpania). W swoich początkach uroczystość ta miała wysoką rangę, gdyż była uważana za święto Pańskie. Akcentowano nie tyle moment zwiastowania, co wcielenia się Chrystusa Pana, czyli pierwszy akt Jego przyjścia na ziemię i rozpoczęcia dzieła naszego zbawienia. Tak jest i dotąd. Z czasem lud nadał temu świętu charakter maryjny, pierwszą osobą czyniąc Maryję jako „błogosławioną między niewiastami”, wybraną w planach Boga na Matkę Zbawiciela rodzaju ludzkiego. Liber Pontificalis papieża św. Sergiusza I (687-701) poleca, aby w święto Zwiastowania, podobnie jak w święto Ofiarowania Pana Jezusa, Narodzenia i Zaśnięcia Maryi wychodziła procesja z litanią z kościoła św. Hadriana do bazyliki Matki Bożej Większej. O święcie Zwiastowania wspominają synody w Toledo (656) i w Trullo (692). We Francji na ten dzień była przeznaczona osobna, bardzo piękna procesja. Wiadomo także, że już w IV wieku w Nazarecie powstała bazylika Zwiastowania. Wystawił ją bogacz żydowski, Józef z Tyberiady, który przeszedł na chrześcijaństwo. Wybudował on kościół na miejscu, gdzie według podania miał stać domek Świętej Rodziny. W roku 570 nawiedza tę bazylikę i opisuje pielgrzym, Antoni z Piacenzy. Przetrwała ona do wieku XI. Krzyżowcy na jej miejscu wystawili o wiele większą i bardziej okazałą. Ta z kolei przetrwała aż do roku 1955, kiedy to franciszkanie wystawili nową, obecnie istniejącą świątynię. W odległości ok. 200 metrów od niej znajduje się kościół św. Józefa. W wieku VI stał na tym miejscu kościół Matki Bożej Karmiącej. W pobliżu niego znajduje się także synagoga, zbudowana na miejscu tej, w której Chrystus często przebywał i nauczał. Pamiątką najpewniejszą z czasów Maryi jest jej studnia, jedyna zresztą w Nazarecie. Na tym miejscu stał kiedyś kościół poświęcony świętemu archaniołowi Gabrielowi. Nie mamy także pewności, dlaczego na obchód tajemnicy Zwiastowania wybrano właśnie dzisiejszy dzień. Najczęściej podaje się wyjaśnienie wiążące 25 marca z dniem, w którym celebrujemy Narodzenie Pańskie – 25 grudnia, a zatem datami, które dzieli dokładnie 9 miesięcy. Współcześni badacze genezy święta Zwiastowania wykluczają jednak ten element. Chrześcijanie pierwszych wieków przywiązywali wielką wagę do ostatnich dni marca i początku kwietnia. Związane to było z datą 14 Nizan w Starym Testamencie – ze świętem Paschy. Prawdopodobnie dlatego właśnie w ostatnich dniach marca wspominano moment Zwiastowania – początku Życia, które przez mękę, śmierć i z martwych powstanie odnowiło wszechświat. Powszechnie posługujemy się dwiema modlitwami, które upamiętniają moment Zwiastowania. Są to „Zdrowaś Maryjo” i „Anioł Pański”. Pozdrowienie Anielskie. Modlitwa ta składa się z pozdrowienia archanioła, z radosnego okrzyku św. Elżbiety i z modlitwy Kościoła. Na słowach pozdrowienia Gabriela – „łaski pełna” – Kościół oparł wiarę w Niepokalane Poczęcie Maryi. Skoro bowiem Maryja była pełna łaski, to nie mogła jej nigdy być pozbawiona. Słowa św. Elżbiety: „Błogosławionaś Ty między niewiastami i błogosławiony owoc żywota Twojego” zawierają część pozdrowienia anioła (Błogosławionaś Ty między niewiastami). W ten sposób św. Elżbieta jakby chciała podkreślić, że znana jest jej tajemnica Zwiastowania, że w imieniu wszystkich niewiast świata winszuje Maryi tak wielkiej godności. Do wieku XVI odmawiano w Kościele tylko słowa anioła i Elżbiety. Papież św. Pius V oficjalnie wprowadził resztę słów, które do dnia dzisiejszego odmawiamy. Modlitwę Pozdrowienia Anielskiego odmawiały miliony wiernych i wielu świętych wielekroć na dzień. Do jej rozpowszechnienia przyczyniło się również „nabożeństwo trzech Zdrowaś”. Propagowało je wielu świętych, jak np. św. Leonard z Porto Maurizio (+ 1751), św. Alfons Liguori (+ 1787) i św. Jan Bosko (+ 1888). Jedni rozpowszechniali to nabożeństwo dla uproszenia sobie trzech cnót: wiary, nadziei i miłości; inni dla zachowania potrójnej czystości – niewinności, czystości, celibatu; inni wreszcie dla uproszenia sobie łaski dobrej śmierci i zbawienia duszy. Do liturgii Pozdrowienie Anielskie zostało wprowadzone w formie antyfony do Mszy świętej w IV Niedzielę Adwentu w wieku XII. Najwięcej jednak do rozpowszechnienia Zdrowaś Maryjo przyczyniła się praktyka odmawiania różańca świętego, gdzie tę modlitwę powtarza się obecnie aż 200 razy. Anioł Pański. Historia tej modlitwy sięga wieków średnich, kiedy to biciem dzwonów wyznaczano trzy pory dnia: rano, południe i wieczór. Z powodu braku zegarów był to zwyczaj bardzo praktyczny. Przez pobożne odmawianie tej modlitwy przypominamy sobie scenę Zwiastowania i to, co się w niej dokonało. Paweł VI w Adhortacji apostolskiej Marialis cultus tak zachęca do odmawiania tej modlitwy: „Gdy chodzi o modlitwę Anioł Pański, to chcemy jedynie powtórzyć naszą zachętę, prostą, lecz gorącą, aby zwyczajowe odmawianie tej modlitwy zostało zachowane. Mimo bowiem upływu wieków zachowuje ono swoją siłę i blask. Jest to modlitwa prosta, zaczerpnięta z Pisma świętego”. Papież sam tę modlitwę codziennie odmawia, często spotykając się przy tej okazji z wiernymi gromadzącymi się na placu św. Piotra, którym po modlitwie udziela błogosławieństwa. Scena Zwiastowania to jeden z ulubionych tematów malarstwa religijnego. Najdawniejszy wizerunek Maryi – z II w. – zachował się w katakumbach świętej Pryscylli. Maryja siedzi na krześle, przed Nią zaś stoi anioł w postaci młodzieńca, bez skrzydeł, za to w tunice i w paliuszu, który gestem ręki wyraża rozmowę. Podobne malowidło spotykamy z wieku III w katakumbach św. Piotra i Marcelina. Od wieku IV spotykamy Gabriela ze skrzydłami. Ma on w ręku laskę podróżną albo lilię. Na łuku tęczowym w bazylice Matki Bożej Większej w Rzymie wśród dziewięciu obrazów – barwnych mozaik – jest również scena Zwiastowania (z wieku IV). Maryja jest ubrana w bogate szaty i siedzi na tronie w świątyni jerozolimskiej w chwili, kiedy haftuje purpurową zasłonę dla świątyni. Na głowie ma królewski diadem. Nad Maryją unosi się Duch Święty w postaci gołębicy. W pobliżu jest archanioł Gabriel. Podobne ujęcie Zwiastowania w mozaice spotykamy w Parenze (w. IV). W jednym z kościołów Rawenny spotykamy mozaikę z wieku VI, na której Maryja jest przedstawiona, jak siedzi przed swoim domem i w ręku trzyma wrzeciono. Anioł stoi przed Nią z berłem. Podobną mozaikę spotkamy w bazylice świętych Nereusza i Achillesa w Rzymie (w. IX). Na Ewangeliarzu cesarza Ottona I (w. X) i w Sakramentarzu św. Grzegorza (w. X) spotykamy pięknie namalowane barwne sceny Zwiastowania. Podobnie piękne sceny Zwiastowania spotykamy w wieku XII w Ewangeliarzu z Gegenbach, z Hardhausen, św. Hildegardy i w rzeźbie w katedrze w Chartres. Tam również widzimy tę scenę na witrażu. Z wieku XIII pochodzi wspaniała mozaika w bazylice Matki Bożej na Zatybrzu w Rzymie. Scenę Zwiastowania unieśmiertelnili ponadto Giotto, Szymon Marcin ze Sieny, Fra Angelico, Simone Martini, Taddeo Bartoli, Masaccio. Pierwsze wizerunki przedstawiają Maryję na tronie (do w. XII). Sztuka romańska (od w. XII) wprowadza ruch i usiłuje nawet oddać uczucia Maryi. Od wieku XIV Maryja otrzymuje często gałązkę oliwną. Anioł zaś trzyma prawie zawsze laskę podróżną, lilię, berło lub gałązkę oliwną. Maryja bywa przedstawiana w czasie modlitwy (klęcznik), z przędziwem, w domu lub koło domu, rzadko przy studni czy świątyni. Zobacz także: • Święty Prokop, prezbiter • Błogosławiona Jozafata Michalina Hordaszewska, dziewica Ponadto dziś także w Martyrologium: W Yorku, w Anglii – św. Małgorzaty Clitherow, męczennicy. Tę mężatkę, matkę dwojga dzieci, aresztowano za to, że użyczała gościny kapłanom, przybywającym z kontynentu. Na rozmaity sposób próbowano ją złamać, zarzutami, jakoby zdradzała męża. Mężnie poszła na dotkliwe męki i odniosła świetne zwycięstwo. oraz: świętych Baroncjusza i Dezyderego (+ VII w.); św. Hermelanda, opata (+ ok. 720); św. Ireneusza, biskupa i męczennika (+ 305); św. Łucji Filippini, dziewicy i zakonnicy (+ 1732); św. Kwiryna, męczennika (+ ok. 268); św. Pelagiusza, biskupa Laodycei (+ 381)

„Oto Ja służebnica Pańska” Kiedy Bóg woła nas po imieniu, bo ma dla nas jakieś zadanie, właściwe pytanie to nie „dlaczego ja?”, ale „dlaczego to nie miałbym być ja?”. Bóg nie powołuje ludzi, który mają najlepsze kwalifikacje. Bóg powołuje ludzi, którzy mają serca gotowe do tego aby dać się kształtować i prowadzić.

Zapraszamy do wzięcia udziału w rekolekcjach pt.: „Oto Ja służebnica Pańska”, które pomogą nam odkryć w Maryi nauczycielkę wiary, uczącą nas życia pełnego pokoju, nadziei i miłości. Październik jest miesiącem różańcowym, Maryjnym. Jest to doskonała okazja by pochylić się nad postawą Matki Boskiej - na Jej ogromną pokorą w przyjmowaniu woli Bożej, jej łagodnością i cierpliwością Wraz z Maryją, przyglądając się swojemu życiu i osobistym doświadczeniom wyruszymy w drogę, a raczej damy Bogu sposobność, by przemieniał swoim Słowem nasze serca, by stawały się podobne do serca Jego Matki. Czas rekolekcji to czas modlitwy i refleksji nad własnym życiem. Przez kolejne dni uczestnicy będą dostawali e-mailem dokładną instrukcję jak należy się modlić. Będzie tam zawarta informacja jak i ile czasu należy poświęcić na modlitwę i jakimi tematami się zająć. Jak odprawić dobrze rekolekcje: Raz dziennie przeznaczyć od 30 do 45 minut na modlitwę i pomodlić się wykorzystując przesłane danego dnia materiały. W sumie będzie 10 czasów modlitwy W miarę możliwości uczestniczenie we Mszy Świętej realnie w kościele W miarę możliwości odmówienie 1 dziesiątki różańca bądż jednej tajemnicy DZIEŃ 1 DZIEŃ 2 DZIEŃ 3 DZIEŃ 4 DZIEŃ 5 DZIEŃ 6 DZIEŃ 7 DZIEŃ 8 DZIEŃ 9 DZIEŃ 10 DZIEŃ 11 Pokorna Służebnica Pana. Sobota, Najśw. Maryi Panny Różańcowej (7 października), rok I, Łk 1,26-38. Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Zbawienie człowieka stało się możliwe poprzez jego Odkupienie, które mogło się urzeczywistnić dzięki Wcieleniu Syna Bożego. Aby stać się człowiekiem, Bóg musiał przyjąć ludzkie ciało, które nie nosiło nawet najmniejszej skazy czy grzechu. Dlatego w swoim zamyśle zaplanował stworzenie Maryi w sposób cudowny. Córka Joachima i Anny została „bez grzechu pierworodnego poczęta”, stając się Niewiastą doskonałą, „piękną Przyjaciółką” Boga, jedyną z kobiet, która mogła dostąpić zaszczytu stania się Matką Syna Bożego. „Grom, błyskawica! Stań się, stało; Matka Dziewica Bóg Ciało!” Adam Mickiewicz „Cała piękna jesteś, Przyjaciółko moja” (Pnp 4, 7) Możemy sobie wyobrazić, co mogła czuć ta młodziutka, nazaretańska Dziewczyna, kiedy niespodziewanie stanął przed Nią Gabriel i powitał Ją słowami: „Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami” (Łk 1,28). Ewangelista podaje, że Maryja: „zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie” (Łk 1,29). Jeszcze nie wiedziała, że anielski wysłannik przybył, aby objawić Jej Boże względem Niej zamiary. Po chwili jednak usłyszała, że pocznie i porodzi Syna: „Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida” (Łk 1,32). Maryja nie odpowiada natychmiast. Rozważa słowa anioła i zastanawia się, w jaki sposób pocznie Syna Bożego, bo przecież ślubowała Bogu dziewictwo. Anioł jednak uspokaja Ją: „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię” (Łk 1,35). Maryja widząc, jak wyróżnił i ukochał Ją Bóg, z pełną pokorą i uległością zgadza się zostać Matką Zbawiciela. Warto dodać, że w tej dobrze nam przecież znanej scenie Zwiastowania po raz pierwszy w tak wyrazisty sposób objawia się tajemnica Trójcy Świętej: Bóg Ojciec posyła anioła, który przynosi Maryi nowinę o poczęciu Syna Bożego. Zstępuje na Nią Duch Święty, aby urzeczywistnić Boże plany, aby Słowo Ciałem się stało. Matka Nowego Życia Ten dogmat w wyjątkowy sposób uwidacznia się w łaskami słynącym obrazie, który znajduje się w Zagórzu, niewielkim miasteczku położonym u stóp Bieszczadów. W górnej części malowidła nieznany, późnośredniowieczny artysta w niecodzienny sposób przedstawił Trójcę Świętą. Ubrany w purpurową szatę Bóg Ojciec, w geście rozłożonych rak, przekazuje z pełnym zaufaniem Maryi swojego Syna, który właśnie stał się Dziecięciem, spływającym w mocy Ducha Świętego do łona Niepokalanej. Oto właśnie zaczyna wypełniać się Boży zamysł dotyczący ludzkiego zbawienia… Główną postacią na obrazie pozostaje jednak Maryja. Zdaje się wahać, zastanawiać nad słowami wypowiedzianymi przez anioła, ale w sposób zdecydowany powtarza gest Boga Ojca – rozkłada swoje dłonie i przyjmuje Jezusa do swojego łona, dając Mu życie jako człowiekowi. Ta postawa jest jednocześnie wyrazem uległości i posłuszeństwa wobec Stwórcy. Uwagę wpatrujących się w obraz zwraca ciemnozielony płaszcz Madonny. W średniowiecznej ikonografii zieleń symbolizuje przenikanie bóstwa. Maryja właśnie otrzymała Ducha Świętego, którego wkrótce zaniesie swojej krewnej, Elżbiecie. Radosne, a zarazem spokojne oblicze przyszłej Matki wynika z Jej zawierzenia w moc i potęgę Boga. Nie jest dziełem przypadku, że zagórska świątynia jest określana mianem Sanktuarium Matki Nowego Życia. Każdy z nas bowiem, dzięki Maryi, która przyniosła światu Jezusa, dzięki Jego śmierci i zmartwychwstaniu, otrzymuje Ducha Świętego, który nas przenika i przemienia. „Gdy jednak nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego, zrodzonego z niewiasty, zrodzonego pod Prawem, aby wykupił tych, którzy podlegali Prawu, abyśmy mogli otrzymać przybrane synostwo. Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: »Abba«, Ojcze!” (Ga 4, 4–6). A zatem dzięki Tej, która przyjęła Bożego Syna do swojego łona, my również otrzymaliśmy nowe życie, życie w Duchu Świętym. Na Anioł Pański biją dzwony… Z pewnością uroczystość Zwiastowania Pańskiego większości z nas bezwiednie przywodzi na myśl modlitwę Anioł Pański. Prawdopodobnie jest ona znana każdemu z nas, ale nie wszyscy znamy jej historię. Modlitwa ta zrodziła się w zakonie franciszkańskim w XIII wieku. Było wówczas w powszechnym zwyczaju odmawianie zdrowaśki na wieczorny odgłos dzwonu, który wzywał wszystkich do wygaszania ognia i wszelkiego światła. Wkrótce Benedykt z Arezzo wprowadził po komplecie śpiew antyfony Rzekł Anioł do Maryi, co podkreślało ówczesne przeświadczenie o tym, że Wcielenie Syna Bożego nastąpiło o zmierzchu. W XIV wieku papież Jan XXII zarządził trzykrotne odmawianie modlitwy Zdrowaś Mario podczas wieczornego bicia dzwonu, następnie praktykowano też dzwonienie o brzasku. U schyłku XV wieku dzwony zaczęły rozbrzmiewać również w piątkowe południe, co początkowo związane było z czczeniem Męki Pańskiej i Matki Bożej Bolesnej. „Anioł Pański” Aleksander Gierymski Z czasem coraz bardziej upowszechnił się zwyczaj trzykrotnego odmawiania tej modlitwy, która była traktowana jako przypomnienie historii Odkupienia i stanowiła swoisty zapis odkupieńczej misji Chrystusa; Wcielenie Syna Bożego (wieczór), Jego męka i śmierć (południe), wreszcie zmartwychwstanie (poranek). Dlatego też modlitwę Regina Caeli odmawiano najczęściej rano, w południe zwracano się do Boga modlitwą z liturgii wielkopiątkowej Tenebrae, a wieczorem odmawiano trzykrotnie Ave Maria. Nie wiadomo, kto i kiedy dodał wtrącone między zdrowaśki frazy; faktem jednak pozostaje, że papież Pius V w XVI wieku zaakceptował obecną, znaną nam wersję tej modlitwy, zaś Benedykt XIV zalecił, aby w okresie wielkanocnym modlitwę Anioł Pański zastąpić antyfoną Regina Caeli. Z kolei Jan Paweł II apelował, żeby odmawiać tę modlitwę w łączności z papieżem w intencjach Kościoła. Zwyczaj odmawiania tej modlitwy mocno zakorzenił się wśród Polaków. Stanowiła ona swoisty „brewiarz”, odmawiany przez ludzi prostych, którzy na dźwięk dzwonu zostawiali pracę i w modlitewnym skupieniu rozważali tajemnicę Wcielenia Syna Bożego, włączając się w ten sposób w Liturgię Godzin, która była wówczas odprawiana w kościołach i katedrach. Jak ważna była dla naszego narodu ta modlitwa, świadczą chociażby poświęcone tej tematyce liczne dzieła malarskie ( obraz A. Gierymskiego Anioł Pański). Również w literaturze polskiej pojawiają się liczne nawiązania do tej modlitwy ( w twórczości A. Mickiewicza, J. Słowackiego, H. Sienkiewicza czy W. S. Reymonta) oraz do ewangelicznej sceny Zwiastowania. Na zakończenie warto przywołać chociażby krótki fragment pięknego wiersza R. Brandstaettera Ave Maria, aby „dotknąć cienia” wielkiej Bożej Tajemnicy, jaką wciąż pozostaje Wcielenie Syna Bożego: Gabriel leciał powoli i z trudem, Bo miał zwiastować nowinę Tak nieoczekiwaną, Że uginał się pod jej ciężarem (…) Gabriel był widzialny tylko dla samego siebie I smagłej Dzieweczki, Która cichym ruchem dłoni Odgarnęła z czoła ciemne włosy, Gdy zbliżając się do Niej, Musnął nieostrożnie skrzydłami Jej cień. Mówili z sobą zwyczajną mową, A im prostsze były ich słowa, Tym bardziej zawiła była ich tajemnica. Wielka była radość, Gdy Dzieweczka O czole z błękitu, O spojrzeniu utkanym z ptaszęcych świergotów Bez sprzeciwu przyjęła nowinę I pochyliła w pokorze dłonie, Na których spoczęła równowaga człowieka. IZABELA MARCINIAK OVS Polonistka, w "Królowej Różańca Świętego" pisze głównie na temat sztuki sakralnej oraz o literaturze jej teksty. 0 0 głosów Oceń ten tekst! Dlatego po oznajmieniu Jej przez archanioła Gabriela, że Bóg pragnie uczynić Ją Matką swojego Syna, odpowiedziała: „Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa!” (Łk 1,38) Ojcze nasz, gorąco pragnę, żeby Twoje pragnienia stały się moimi pragnieniami.

Anioł Pański zwiastował Pannie Maryi. I poczęła z Ducha Świętego. Zdrowaś Maryjo ... Oto ja służebnica Pańska. Niech mi się stanie według słowa twego. Zdrowaś Maryjo ... A Słowo stało się Ciałem. I zamieszkało między nami. Zdrowaś Maryjo ... Módl się za nami, święta Boża Rodzicielko. Abyśmy się stali godnymi obietnic Chrystusowych. Módlmy się. Łaskę Twoją, prosimy Cię, Panie, racz wlać w serca nasze, abyśmy, którzy za zwiastowaniem anielskim Wcielenie Chrystusa, Syna Twego poznali, przez mękę Jego i krzyż do chwały zmartwychwstania byli doprowadzeni. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen. Aktualizacja wpisu 2021-06-09

P. Oto ja, służebnica Pańska. W. Niech mi się stanie według słowa Twego. Zdrowaś Maryjo… P. A Słowo ciałem się stało. W. I zamieszkało między nami. Zdrowaś Maryjo… P. Módl się za nami, Święta Boża Rodzicielko. W. Abyśmy się stali godnymi obietnic Chrystusowych. Módlmy się.

Czytania z dnia2022-08-01 - Poniedziałek. Wspomnienie św. Alfonsa Marii Liguoriego, biskupa i doktora lekcjonarzI CzytanieEwangelia 2022-08-02 - Wtorek. Dzień powszedni albo wspomnienie św. Euzebiusza z Vercelli, biskupa, albo św. Piotra J. Eymarda, prezbiteraRozważanieStary lekcjonarzI CzytanieEwangelia 2022-08-03 - ŚrodaRozważanieStary lekcjonarzI CzytanieEwangelia 2022-08-04 - Czwartek. Wspomnienie św. Jana Marii Vianneya, prezbiteraRozważanieStary lekcjonarzI CzytanieEwangelia 2022-08-05 - Piątek. Dzień powszedni albo rocznica poświęcenia rzymskiej Bazyliki Najświętszej Maryi PannyRozważanieStary lekcjonarzI CzytanieEwangelia Partnerzy Polecane linki Wsparcie Zostań naszym Patronem Modlitwa na dzisiajŚwięta Rito, Patronko spraw trudnychModlitwa o uzdrowienie z molestowania seksualnegoModlitwa o ufność Rozważania nt. Litanii Loretańskiej Dzień 1 Dzień 2 Dzień 3 Dzień 4 Dzień 5 Dzień 6 Dzień 7 Dzień 8 Dzień 9 Dzień 10 Dzień 11 Dzień 12 Dzień 13 Dzień 14 Dzień 15 Dzień 16 Dzień 17 Dzień 18 Dzień 19 Dzień 20 Dzień 21 Dzień 22 Dzień 23 Dzień 24 Dzień 25 Dzień 26 Dzień 27 Dzień 28 Dzień 29 Dzień 30 Dzień 31 Zobacz całośćAktualności2021-05-03 Gotowe są już kolejne księgi Starego Testamentu, a są nimi: Księga Nahuma Księga Habakuka Księga Sofoniasza Księga Aggeusza Księga Zachariasza Księga Malachiasza 2021-04-27 Dostępna jest już również Księga Micheasza. Zapraszamy. 2021-04-27 Zapraszamy do wysłuchania Księgi Jonasza. 2021-04-23 Mamy jeszcze na dziś Księgę Ozeasza dla Was. Owocnego słuchania. 2021-04-23 Kolejna księga Starego Testamentu gotowa, oto Księga Daniela. Zapraszamy.

5xfl0lcjr8.pages.dev/197

5xfl0lcjr8.pages.dev/503

5xfl0lcjr8.pages.dev/896

5xfl0lcjr8.pages.dev/295

5xfl0lcjr8.pages.dev/369

5xfl0lcjr8.pages.dev/164

5xfl0lcjr8.pages.dev/835

5xfl0lcjr8.pages.dev/976

5xfl0lcjr8.pages.dev/120

5xfl0lcjr8.pages.dev/856

5xfl0lcjr8.pages.dev/254

5xfl0lcjr8.pages.dev/323

5xfl0lcjr8.pages.dev/716

5xfl0lcjr8.pages.dev/617

5xfl0lcjr8.pages.dev/553

oto ja służebnica pańska modlitwa